Gelezen: Op eigen benen – Yanina Wickmayer

Nog een van die Boekenbeursboeken die veel te lang blijven liggen zijn. Dus was het hoog tijd om de koe bij de horens te vatten. Yanina Wickmayer bleek een boek te zijn dat mijn verwachtingen makkelijk overtrof.

Auteur: Yanina Wickmayer en Inge Van Meensel
Uitgeverij: Borgerhoff & Lamberigts

Ik ben niet echt een grote tennisfan. De hoogdagen van Kim en Justine heb ik van kortbij gevolgd maar daarna nam het fanatisme wat af zoals bij zoveel Belgen. Toch konden de Belgische tennissers mij en toe nog wat triggeren met hun sterke prestaties. Ik pikte hier en daar nog wat matchen mee en was blij met elke Belgische zege. Om maar te zeggen dat ik veel sympathie heb voor Yanina maar zeker geen grote fan ben.

En daar wist het boek me wel in te verrassen. Het is geen standaard biografie. Wickmayer heeft dan ook al wel stevige watertjes doorstomen om te geraken waar ze nu staat. Op jonge leeftijd je moeder verliezen draag je de rest van je leven mee. Uit België wegtrekken om te tennissen, toch terugkomen, door de Vlaamse tennisbond weer de laan uitgestuurd worden en je toch een weg naar de top knokken. Je moet het toch maar doen.

Op eigen benen vertelt hoe Yanina zich doorheen de jaren loswrikt van het juk van haar vader. Hoe ze stilaan haar eigen weg kiest en niet langer haar papa haar leven laat bepalen. Een parcours met vallen en opstaan. Met pijnlijke stiltes tussen haar en haar vader. Maar even goed het vinden van de liefde bij Jerome. Het combineert laagtepunten en hoogtepunten.

Het boek is enorm vlot geschreven en is opgedeeld in veel kortere stukjes waardoor het lezen snel vooruit gaat. Bij momenten is het best wel aangrijpend en moest ik toch even slikken bij de zoveelste tegenslag. Het is een sterk boek op Yanina toch ook eens van een andere kant te leren kennen. Ik was aangenaam verrast en had vooraf de lat toch heel wat lager gelegd. Ten onrechte, want is echt wel sterk geschreven.

Je vindt het boek ook bij Bol.com. Voor de paperback betaal je 22,95 euro.

Start 2 Run #6, door de muur!

Week 7 van Start 2 Run heb ik ongeveer afgerond. Een stevige week met een grote stap voorwaarts. Maar ook de eerste lessen waarin er pijntjes begonnen op te duiken. Het lijf had dringend nood aan verlof op alle fronten, dat was duidelijk. Maar ik loop intussen rustig verder want het einddoel is in zicht!

De blokjes van 5 en 7 minuten uit week 6 leek ik aanvankelijk vlot te verteren. Ik kon m’n tempo goed vasthouden, alleen de licht hellende stukken gingen iets moeilijker. Geen schande, gewoon even inhouden en daarna weer doorzetten. Al was het elke keer op diezelfde plek toch ook karakter tonen om niet gewoon naar wandelen over te schakelen. Maar op het einde van die week doken dan toch de eerste pijntjes op.

Mijn start was te goed. Die eerste 5 en die eerste 7 minuten kon ik aan een (voor mijn doen) sneltempo lopen. Keitrots ging ik de wandelminuten in, 10km/u en niet eens zo diep moeten gaan. Wauw! Het tij keerde toen ik aan de volgende 7 minuten begon. De knieën begonnen aan beide kanten tegen te spartelen. Maar goed, nie neute, nie pleuje, doorbijten en blijven gaan, dan maar aan een iets trager tempo. Maar beteren deed het niet meer. Toen ik aan het laatste blokje van 5 minuten begon, moest ik de strijd staken. De zeurderige pijn was te erg. Toch een beetje paniek. Maar gelukkig bracht een dag rust soelaas. Om daarna gewoon die les opnieuw te lopen, zonder pijntjes deze keer.

Na week 6 was het tijd om weer nieuwe mijlpalen te zetten. Week 7 bracht me blokjes van 8 en 10 minuten. Toch weer een grote stap voor mij, zowel fysiek als mentaal. Ik overwoog even om week 6 gewoon opnieuw te lopen voor een stevigere basis. Maar uiteindelijk gooide ik me gewoon in het diepe en begon er aan zonder al te veel na te denken. Wel met een voornemen: rustig aan Katrien!

Het ging beter als verwacht. Ik heb minder moeten vechten tegen mezelf dan ik op voorhand had gedacht. Mijn tempo had ik wel opmerkelijk lager gelegd dan de dagen er voor. Het lopen ging aan gemiddeld 8,6km/u en ik ging een paar keer op karakter door de muur. Het tempo probeerde ik in de volgende lessen terug op te bouwen en dat leek toch stilaan te lukken. Na week 7 begin ik nu aan week 8 met blokjes van 11 minuten en 8 minuten. De stap is nu gelukkig weer iets minder groot. Een minuutje extra moet ik er wel kunnen aanplakken. En de pijntjes blijven voorlopig gelukkig weg! Ik ga er nog geraken aan die 5km!

Start 2 Run #5, hernemen is niet falen!

Vandaag loop ik les 17 van Start 2 Run. Oh jawel, les 17! Razend trots ben ik dat ik daar al geraakt ben. Maar het was geen vlekkeloos parcours. Want ik voelde me belange niet zeker genoeg om zomaar die blokjes van 7 minuten aan te vangen. Ik hernam daarom een volledige week om zeker stevig genoeg in mijn schoenen te staan.

Ik had het in mijn vorige loopblog al aangekondigd. Ik twijfelde of ik week 5 van Start 2 Run nog eens zou hernemen of gewoon zou doorlopen. Het warme weer maakte de keuze voor mij. Ik kon noodgedwongen een week niet lopen en dus koos ik maar voor de zeker optie: hernemen. En dat was echt wel een goeie keuze. Hoewel ik aanvankelijk toch nog wat moeilijk had en een zwakkere tijd/afstand liep dan de week voordien, herpakte ik me daarna duidelijk. En nee, het gaat helemaal niet om ‘records’ maar ik was toch best wel fier dat ik m’n ‘persoonlijk record’ (voor wat het waard is) gewoon even brak bij de volgende les.

Voor het eerst loop ik op dit moment al meer dan 4km en dus met een gemiddelde dat boven de 8km/u ligt. Ik kan eindelijk blokjes van 5 minuten lopen aan 9 à 9,5km/u en in de bergaf haal ik zelfs de 10km/u. Daar kon ik vroeger alleen maar van dromen, strompelen aan 8km/u was meer mijn ding. Dus ik kan echt wel tevreden terugblikken op het hernemen van 3 lessen.

Het gaf me ook een iets stevigere basis om week 6 aan te vatten. 4 blokjes op het programma: 5-7-7-5. Goed voor 24 minuten lopen (say what?) en 8 minuten wandelen. Het serieuzere werk dus. Een overwinning op mezelf toch wel. Bijzonder trots dat ik al zover geraakt ben, ook al heb ik al keihard afgezien. Met het verlof ik het vooruitzicht hoop ik stilaan toch het einde van de reeks te bereiken. Zo kan ik in augustus-september-oktober gewoon m’n rondjes van 5km lopen. Misschien kweek ik daar wel enthousiasme genoeg om toch die 5km van Dwars door Hasselt nog eens te lopen.

Start 2 Run #4, prachtig Limburg!

5 weken Start 2 Run heb ik intussen achter de rug. Stiekem zijn het meer weken, omdat ik niet altijd drie keer per week loop. Maar het is het idee dat telt zeker ;). Intussen heb ik dus les 15 achter de rug. De ‘makkelijke’ lessen liggen dus definitief achter mij helaas. De serieuze stukken komen er aan.

Zoals ik al eens vertelde, is lopen voor mij afzien zoals de beesten. Een ‘easy’ looptochtje zal er bij mij nog niet meteen inzitten. De nodige dosis karakter en doorzettingsvermogen heb ik wel, opgeven staat niet in mijn woordenboek. Maar gelukkig liggen er op mijn looppad nog wel wat andere motivatieaspecten die er voor zorgen dat ik toch gewoon elke keer mijn loopschoenen aantrek en vertrek.

De prachtige streek waar ik in kan lopen is zeker een bepalende factor. Ik kan enorm genieten van een mooi landschap. De prachtige Haspengouwse velden hebben mijn hart gestolen. Ik ben wild van de boomgaarden met kersen, appels en peren in het bloesemseizoen maar even goed van de uitgestrekte akkers waar het graan in volle bloei staat.

Niks mooiers dan Haspengouwse velden bij de opkomende of ondergaande zon. Licht heuvelachtig en dus best wel uitdagend maar ongelooflijk de moeite als je toch boven op dat bultje geraakt. Een beloning voor de inspanning die ik deed, elke keer opnieuw. Een klein beetje genieten tussen het afzien door. Heerlijk.

Ik twijfel nog aan mijn loopprogramma voor deze week. Herneem ik toch nog maar eens les 13-14-15 om een stevigere basis op te bouwen of begeef ik me toch maar ineens aan les 16, met blokjes van 7!!! minuten. Ik ga er nog eens een nachtje over slapen voor ik me zomaar in het ondiepe stort :).

Start 2 Run #3, een vat vol verrassingen!

Elf lessen heb ik intussen achter de rug. Dat zijn al meer dan drie weken loopplezier. Het ging eigenlijk vlotter vooruit dan ik had gedacht. En ook de conditie staat er toch iets beter voor dan ik had gehoopt. Wat niet wil zeggen dat ik niet meer keihard afzie. Dat zal nooit veranderen vrees ik.

Ik ben intussen aan les 12 beland, het einde van de vierde week Start 2 Run. Ik loop blokjes van 3 en 4 minuten. Geen ‘vingers-in-de-neus’-blokjes van 1 en 2 minuten meer. Het serieuzere werk is begonnen. En hoewel ik intussen misschien wel aan mijn 10e keer  (of meer) Start 2 Run bezig ben, heb ik me toch nog serieus laten verrassen door het schema. Ik die dacht dat het geen geheimen meer voor me had.

Vorige week zaterdag liep ik vol goede moed les 10 van Start 2 Run. In mijn hoofd 4 blokjes lopen: 3-4-4-3 en tussenin wat wandelminuten. Een zware dobber maar kom, ik zou wel ff worstelen met mezelf om dat uit te lopen. So far, so good, alles ging nog bijzonder vlot. En die laatste 3 minuten kon ik zelfs 10km/u halen dankzij een lichtaflopende straat. Ronduit euforisch was ik, lang geleden dat ik nog zo sterk kon afsluiten. Nog rustig uitwandelen en dan naar huis voor een douche.

Maar dat was buiten Evy en de app gerekend. Uit het niets doken daar plots nog 3 extra loopminuten op. Met mijn smartphone al los in de hand, kon ik niets anders doen dan toch maar terug beginnen lopen. En dat terwijl net alles gegeven had in dat laatste blokje (ook niet echt verstandig, maar het ging nu zo goed). Heel onhandig en veel te traag, quasi sukkelend, heb ik die drie extra minuten toch wel mooi volgemaakt. De wandelminuten heb ik dan maar volgemaakt op het terras aangezien mijn loopparcours niet voorzien was op drie extra loopminuten. Een kleine, onverwachte verrassing dus. Een troost, na les 11 zouden er sowieso meer kilometers op mijn tellertje staan aangezien ik beter voorbereid was!

Heb jij de Start 2 Run-community al ontdekt? Je kan er door te lopen en deel te nemen aan de uitdagingen, leuke prijzen winnen!

Gelezen: De Val – Matthias M. R. Declercq

‘Dat boek moet je lezen.’ Ik heb het meermaals moeten horen toen ik De Val kocht. Daar moesten ze me nu echt niet meer van overtuigen, zo ver was ik al wel. Tijd vinden om het boek te lezen was een andere zaak. Maar het was absoluut de moeite. Zelden een boek van dat kaliber gelezen.

Auteur: Matthias M.R. Declercq
Uitgeverij: Manteau

De Val vertelt het verhaal van het Scheldepeloton. Een peloton met Iljo Keisse, Wouter Weylandt, Dimitri De Fauw, Kurt Hovelynck en Bert De Backer. In de zijlijn komen ook Frederiek Nolf, Isaac Galvez, Frank Vandenbroucke en Kristof Goddaert aan bod. Een namenlijstje dat wellicht al doet vermoeden waar het verhaal naartoe gaat. De Val is vrij poëtisch geschreven, zeker in het begin. Maar het is een bijzonder sterk verhaal, ook al weet je perfect wat er zal gebeuren.

Het verhaal is bij momenten heel aangrijpend. De beschrijving van de aanrijding tussen Isaac Galvez en Dimitri De Fauw heeft me me even doen slikken. Ik beleefde even alles opnieuw. Die bewuste avond in het Gentse Kuipke staat ook bij mij voor eeuwig gegrift in mijn geheugen. Maar daarnaast is het ook een mooi verhaal. Een verhaal van vriendschap, ook wel van vrienden die komen en gaan en tijden die veranderen door kansen die je krijgt. Een verhaal van vallen en weer opstaan, van karakter en doorzettingsvermogen. Een verhaal van jeugdig enthousiasme dat heel wat tegenslagen te verwerken krijgt.

Zelden heeft een boek waarvan je weet hoe het afloopt, mij zo geboeid. Ik werd meegesleept en ontdekte zelfs verhalen die ik niet kende of al lang vergeten was. Een must-read voor elke wielerliefhebber. De eenvoud en tegelijkertijd diepgang van de cover laten perfect zien hoe het verhaal in elkaar zit. Donker, mistig maar tegelijk toch ruimte voor een stukje blauwe lucht. De eenzame fietser in al zijn facetten. En toch geruggensteund door een peloton. De Val is een verhaal van de strafste soort dat helaas volledig gebaseerd is op waargebeurde feiten. Gelukkig op een zeer respectvolle manier gebracht.

Je vindt het boek ook op Bol.com. Voor de hardcover betaal je 22,5 euro.

Start 2 Run #2, een mentale strijd

Wauw, hoeveel deugd kan de zon doen voor mijn loopmotivatie. Dat kon je vorige week ook al lezen. Eén zonnestraal en ik trek met dubbel zoveel plezier mijn loopschoenen aan. Mijn Start 2 Run vaart er wel bij! Ik loop intussen lustig verder. Op het programma deze week les 8-9-10.

Ik ben er nog niet helemaal uit wat mijn favoriete loopmoment van de dag is. De ochtend scoort hoog. De vroege ochtend zelfs nog net iets beter. Vorige week maandag trok ik om 7u ’s morgens mijn loopschoenen aan voor een tochtje. En deugd dat dat deed! Dat ik terwijl ook keihard afzag, verzwijg ik even. Daags nadien koos ik voor een looptochtje na het werk. Niet de beste zet aangezien de temperatuur toch nog rond de 25 graden schommelde, maar het paste nu eenmaal beter in mijn weekplanning. En al bij al ging het nog niet zo heel slecht.

Op het programma vorige week voor het eerst blokjes van 4 minuten. In mijn hoofd een eeuwigheid. En dat zorgt er misschien mee voor dat ik zo afzie. Zuchten en blazen, meer een mentale strijd dan een fysieke denk ik soms. Behalve als het bergaf is, want dan is alles een fluitje van een cent. De 4 minuten gingen trouwens beter dan het blokje van 3 dat er na kwam. Dat mijn huidig loopparcours ook geen meter vlak is, zal er ook wel voor iets tussen zitten. Maar goed, ik heb er mij bij neergelegd dat lopen bij mij wellicht nooit vanzelf zal gaan. Spijtig dat fietsen zoveel tijd vraagt als je het goed wil doen.

De komende week ga ik enkel nog voor blokjes van 3 en 4 minuten. De blokjes van 1 en 2 zijn verleden tijd (helaas). Ik hoop op een stiekem zonnestraaltje hier en daar en niet teveel regen want dat zou mijn planning echt wel in de war sturen. Mijn parcours moet ik ook dringend eens uitbreiden, de 3,5 km loop ik intussen toch al vol.

Vind jij lopen ook meer een mentale strijd dan een fysieke? Hoe los jij dat op?